ای کاش کسی چشم به راهم نگران بود

ای کاش کسی چشم بـه راهم نگران بود
از خـواستن و دیـدن مـن در هیجان بود

من کوه غمم سینه ی من پر ز مگوهاست
ای کاش کسی محــــرمِ اسـرار نهان بود

سرریــز شده کاسه ی صبــرم به که گویم ؟
غارت شده در سینه ی من هرچه توان بود

بــاران بلا بــرسـر هـــرثـانیــه بـاریـد
در فـال من غمزده هـم فصل خزان بود

از خنجر دشمن گله ای نیست که ای دوست
زخــمِ دلِ من بیشتر از ، زخمِ زبان بود

هرشب مـن و دل بغض گلو مسئله داریم
اشکی که به حال منو دل مرثیه خوان بود

ای کـاش کسی بـود مـرا سنگ صبــورم
تـا بـاعث آرامــش ایـن روح و روان بود