امیدم عید بودو سفره ی هفت سین نوروزی

اُمیدم عِید بودو سُفرهِ ی هَفت سین نوروزی
کُجا ماندی؟ نِگارا پَس چه شُد آن عِشق اَفروزی؟

سُکوتَم نا بِه جا هَرگز نَبوده ،،درد دَر دِل بود
همان دردِ نبودت، دردِ امروزی ودیروزی

چِقَدر سَختَ ست روزی که نبوده پُشت در یاری
تو و آن چِشم هایی که به دَربِ خانه میدوزی

بِگُفتی خالِقا ،،، ک روزیِ هَر بَنده مَقسوم است
چرا از سَهم عِشقم شَخص دیگر می خورَد روزی

خُدایا شِکوه ها یَم را زِ تَقصیراتِ مَن کَم کُن
تو کِه این پاره هایِ سفره ی دِل را نِمی دوزی