نسل ما نسلی هستند که رابطه هایشان را فدای غرورشان می کنند

نسل ما نسلی هستند که رابطه هایشان را فدای غرورشان می کنند
و شب ها دلتنگی هایشان را بی صدا اشک می ریزند
نسلی که لجبازی در رابطه را خوب یاد گرفته اند
از سراغ نگرفتن و بی توجهی های عمدی تا
معاشرت های خارج از عرف با جنس مخالف برای تحریک
احساس غیرت یا حسادت طرفشان
خلاصه هر کاری می کنند
جز همان کاری که باید کنند;
حاضرند ساعت ها خیره به عکس های
پروفایل و صفحه چت طرفشان بنشینند
امّا یک پیام ساده ندهند
روزها خروار خروار دلتنگی را به دوش بکشند ولی پا پیش نگذارند
وقتی هم پای حرف دلشان می نشینی
می بینی که حتّی چشم دیدن حال خوب و خوشبختی طرفشان
را بعد از تمام شدن رابطه ندارند و کمر بسته اند تا هر جوری که شده
او را از پا در بیاورند و زانو زدنش را ببینند
عجیب تر آنکه می گویند:
دوستشان هم دارند!
هاج و واج که نگاهشان می کنی با لبخندی توجیه آمیز می گویند:
خوب آدم کسی را که دوست دارد اذیت می کند
من نمیدانم کدام از خدا بی خبری اولین بار این جمله را به زبان آورد
من از شما می پرسم آدم کسی را که دوست دارد اذیت می کند؟
اصلاً می تواند این کار را کند؟
دستانت را بگذاری زیر چانه ات
قهوه ات را بخوری و اذیت شدن آدمی که دوستش داری را ببینی
حالت هم خوبِ خوب باشد!
عجب فیلمنامه بی رحمی درست کرده ایم از این دوست داشتن هایمان
حق داشت پدر بزرگم که هر بار از رابطه ام برایش می گفتم
می خندید و با طعنه می گفت:
حتما روزی هزار بار هم به هم می گویید که عاشق هم هستید!
او هم فهمیده بود که نهایت رابطه هایمان این است که
حالا این نشد آن یکی , قحطیِ آدم که نیامده است
غرور و دوست داشتن های اشتباهمان را زیر بغل زده ایم
" از این آدم , به آن آدم! "
گاهی با خودم فکر می کنم
فردا که نوه ام در چشمانم نگاه می کند
و از دوست داشتن می پرسد
از این ها باید برایش بگویم؟
اصلاً کاش هیچوقت پدربزرگ نشوم

#حسین_نهی