اینجا نهایت دنیا نیست

اینجا نهایت دنیا نیست،
شاید تنها پناهگاهی باشه
برای فرارهای گاه و بی‌گاه و کودکانه‌ی من و تو؛
سپردن خیال‌های رنگی به باد
و هجوم بوسه‌های گرم
به صورت سرد و رنگ پریده‌م.
ما دوریم از حقیقت، از تیک تاک ساعتی که تو جهان بیرون از ما در حال تکاپو برای رسیدن به مقصد خیالیه.
من به مرگ پروانه های آبی‌ای فکر میکنم که سالها پیش از پسرِ سرمست و عاشقی هدیه گرفتم؛ پروانه‌ها قبل از مرگشون پرواز رو یاد من دادن اما تنها چیزی که یاد من موند سقوط بود.
دستم رو میگیری
و میگی:
سقوط هم بخشی از پروازه.
ما میپَریم، به سوی بی‌کران و فراتر از آن.
🌱