هر شعر که چاقیدم از وزن خودم کم شد

هر شعر که چاقیدم از وزن خودم کم شد
از خانه به ویرانه... از خانه به ویرانه... از خانه به ویرانه... تکرارسلوکم شد
زیر قدَمت بانو دل ریخته ام برگرد
از طاق هزاران ماه آویخته ام برگرد **
هر چیز بجز اسمت از حافظه ام تُف شد
تا حال مرا دیدند سیگار تعارف شد...
گیجی نخِ اول خون سرفه ی آخر شد
خودکار غزل رو کرد لب زهر مکرر شد
گیجی نخِ دوم بستر به زبان آمد
هر بالش هرجایی یک دسته کبوتر شد
گیجی نخِ سوم... دل شور بَرَش می داشت
کوتاهی هر سیگار با عُمر برابر شد
گیجی نخ بعدی در آیینه چین افتاد
روحی که کنارم بود هذیان مصَّور شد
در ثانیه ای مجبور نبض از تَک و تا افتاد
این گونه مقدر بود این گونه مقرر شد
ما، حاصل من با توست قانون ضمیر این است
دنیای شکستن هاست ما جمع مکسر شد
سیگار پس از سیگار، کبریت پس از کبریت
روح از ریه ام دل کَند در متن شناور شد
فرقی که نخواهد کرد در مُردن من
تنها با آن گره ی ابرو مُردن علنی تر شد...