نتوان گفت که آن شعله چه با مادر کرد

نتوان گفت که آن شعله چه با مادر کرد

نور، زهراست و آیینه، علی

بین دیوار و در انگار زنی جان می داد

حرم یعنی بقیع - که گنبدش عرشه

مردی کنار همسرش از شرم گریه کرد

این بهار آیینه ی هجده بهار فاطمه ست

مولاتَنا یا فاطمةْ ... قد کنتِ عوناً للولی

آمد بهاران، با یاد مادر

توان واژه کجا و مدیح گفتن او؟

گلِ یاس پیغمبر آمد، میلاد کوثر آمد

خدا کند که نبینند کودکان علی، مقابل همگان دست بر کمر بزند

آمد بهاران، با یاد مادر

به گریه افتاده، حسینم تو کوچه

لا زالَ علی بابها مِن دماها رَسْمُ

رو از علی گرفت و خودش را حجاب کرد

علی حجابِها الدمُ یسیلْ

ای چشم من، بر هرنگاهی وا نشو

ای حجابِ تو آیۀ رحمتِ خدا بر زمین

زده شانه بر موی طفلان

گفتی حجاب حکم خداست، هنوز تو گوشمه صدات

یادشان رفته است او دردانه پیغمبر است؟

من بسیجی ولایم جان نثار و سینه چاک

مادر کنار پنجره پهلو گرفته است

در دست خانه دار او، دستاس عالم است

از جنگ و از تحریم باکی نیست ما را

مبادا باغبانی در بهاران ، خزان نخل بارآور ببیند

به خود می‌پیچد مادر از درد

به غیرت علی قسم، که فخر زن حجاب اوست

امان از شعله وای مادر

زهرا چو شمع سوخت و پیوسته آب شد