شاید باید تمامِ این سالها را تجربه میکردم تا جایی در مسیر
شاید باید تمامِ این سالها را تجربه میکردم تا جایی در مسیرِ زندگی، با تو برخورد میکردم!
روزی که پیدایت کردم درست شبیه به همان زمانی بودی که گمت کرده بودم! ترسیده و زخمی!
تصویرت مدتها بود از ذهنم پاک شده بود اما چشمانت را شناختم. همان چشمانِ زیبایِ آشنا! دوباره برخورد کردم با چشمهایی که امن‌ترین و البته غمگین‌ترین نگاه جهان را داشت. امن چون همیشه منتظرم بوده و غمگین از گمشدگیِ طولانی اش!
به سمتت آمدم و آن لحظه تنها حسی که داشتم عشقی عمیق و بسیار قدیمی بود. به تو و به وجودت.
همان لحظه تمامِ زندگی‌ام را مرور کردم و تو را دیدم که در هر خاطره‌ای حضور داشته‌ای اما انگار نمیخواستم حضورت را ببینیم.
تو را دیدم که چگونه با صبر و امیدواری ادامه دادی.
دوام میآوردی درست همان زمانهای که فکر میکردم هیچ ادامه‌ای وجود نخواهد داشت.
دیدمت که چگونه با اینکه من نادیده‌ات میگرفتم، تلاش میکردی دیده شوی و به من بگویی: "درد هم عبور میکند، من کنارت هستم."
اما من سالها صدایت را نشنیدم و سالها با انکارِ حضورِ تو واردِ رابطه ها شدم و فقط تو میدانی که چقدر حتی در رابطه‌ها تنها بودم!
همیشه میدانستم جای خالی‌ای در قلبم وجود دارد و انگار آدمها و رابطه ها نمیتوانند آن را پُر کنند و لحظه‌ای که پیدایت کردم جای خالی پُر شد! چطور ممکن است اینقدر جواب به ما نزدیک باشد و ما ناتوان از دیدنش؟
چطور ممکن است تو همیشه حضور داشته باشی و من گمت کنم؟ چه گمشدگیِ احمقانه ای!
برای تمام این سالها از تو ممنونم.
برای تمام لحظاتی که دوام آوردی و در گوشِ من زمزمه میکردی که "این نیز میگذرد!"
تو قطعا دوست داشتنی ترینِ بخش زندگی‌ام هستی.
با پیدا کردنت میتوانم تغییر را شروع کنم. میتوانم بخش هایی از رفتارهایم را تغییر دهم و میتوانم عشق ورزیدن را دوباره بیاموزم اما اینبار این تغییرات لحنِ سرزنش نخواهد داشت. صبورتر خواهم شد و راحت تر با نقص‌ها کنار خواهم آمد.
تو با تمامِ زخمی بودنت و با تمام گذشته‌ای که داشته‌ای و با تمام تصمیم‌ها، هنوز وجود داری و خوشحالم که جایی در مسیرِ مرورِ خودم و خاطراتتم، پیدایت کردم.
تو تا همیشه زیباترینِ همراهِ زندگی‌ام خواهی بود.
کنارت خواهم ماند. اینبار صبور و امیدوار.
با هم عبور خواهیم کرد از دردها و بحران‌ها.
با هم عبور خواهیم کرد از تغییراتی که لازم است انجام دهیم.
با هم گذر خواهیم کرد از هر لحظه ی این زندگیِ غیر قابل پیش بینی.
ممنونم خودم.
متن: پونه مقیمی
خودت رو دوست داشته باش تا بتونی دیگران رو درست دوست داشته باشی بدون وابستگی ⚠ ️
روزی که پیدایت کردم درست شبیه به همان زمانی بودی که گمت کرده بودم! ترسیده و زخمی!
تصویرت مدتها بود از ذهنم پاک شده بود اما چشمانت را شناختم. همان چشمانِ زیبایِ آشنا! دوباره برخورد کردم با چشمهایی که امن‌ترین و البته غمگین‌ترین نگاه جهان را داشت. امن چون همیشه منتظرم بوده و غمگین از گمشدگیِ طولانی اش!
به سمتت آمدم و آن لحظه تنها حسی که داشتم عشقی عمیق و بسیار قدیمی بود. به تو و به وجودت.
همان لحظه تمامِ زندگی‌ام را مرور کردم و تو را دیدم که در هر خاطره‌ای حضور داشته‌ای اما انگار نمیخواستم حضورت را ببینیم.
تو را دیدم که چگونه با صبر و امیدواری ادامه دادی.
دوام میآوردی درست همان زمانهای که فکر میکردم هیچ ادامه‌ای وجود نخواهد داشت.
دیدمت که چگونه با اینکه من نادیده‌ات میگرفتم، تلاش میکردی دیده شوی و به من بگویی: "درد هم عبور میکند، من کنارت هستم."
اما من سالها صدایت را نشنیدم و سالها با انکارِ حضورِ تو واردِ رابطه ها شدم و فقط تو میدانی که چقدر حتی در رابطه‌ها تنها بودم!
همیشه میدانستم جای خالی‌ای در قلبم وجود دارد و انگار آدمها و رابطه ها نمیتوانند آن را پُر کنند و لحظه‌ای که پیدایت کردم جای خالی پُر شد! چطور ممکن است اینقدر جواب به ما نزدیک باشد و ما ناتوان از دیدنش؟
چطور ممکن است تو همیشه حضور داشته باشی و من گمت کنم؟ چه گمشدگیِ احمقانه ای!
برای تمام این سالها از تو ممنونم.
برای تمام لحظاتی که دوام آوردی و در گوشِ من زمزمه میکردی که "این نیز میگذرد!"
تو قطعا دوست داشتنی ترینِ بخش زندگی‌ام هستی.
با پیدا کردنت میتوانم تغییر را شروع کنم. میتوانم بخش هایی از رفتارهایم را تغییر دهم و میتوانم عشق ورزیدن را دوباره بیاموزم اما اینبار این تغییرات لحنِ سرزنش نخواهد داشت. صبورتر خواهم شد و راحت تر با نقص‌ها کنار خواهم آمد.
تو با تمامِ زخمی بودنت و با تمام گذشته‌ای که داشته‌ای و با تمام تصمیم‌ها، هنوز وجود داری و خوشحالم که جایی در مسیرِ مرورِ خودم و خاطراتتم، پیدایت کردم.
تو تا همیشه زیباترینِ همراهِ زندگی‌ام خواهی بود.
کنارت خواهم ماند. اینبار صبور و امیدوار.
با هم عبور خواهیم کرد از دردها و بحران‌ها.
با هم عبور خواهیم کرد از تغییراتی که لازم است انجام دهیم.
با هم گذر خواهیم کرد از هر لحظه ی این زندگیِ غیر قابل پیش بینی.
ممنونم خودم.
متن: پونه مقیمی
خودت رو دوست داشته باش تا بتونی دیگران رو درست دوست داشته باشی بدون وابستگی ⚠ ️
۱۰.۵k
۱۰ دی ۱۳۹۶
دیدگاه ها (۲)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.