بسم الله الرحمن الرحیم
بسم الله الرحمن الرحیم
قسمت اول :
یاد و بزرگداشت امامان علیهم السلام، با ذکر مصیبتهای وارده بر آنان و چگونگی شهادتشان، نه تنها خوب، بلکه ضروری است؛ اما دقت داشته باشیم که اولاً ذکر مصیبتها، بیشتر مُعرف جنایتکاران و جنایاتشان می باشد؛ و ثانیاً اکتفا به ذکر مصیبت، عواطف را زنده می کند، اما شناخت جامعهای که راهگشا باشد نمیدهد!
اگر قرار باشد که مردم، امیر المؤمنین علیه السلام را فقط با فرق شکافته، سیدة النساء علیها السلام را با بازوو پهلوی شکسته، امام حسن مجتبی علیه السلام را با جگر مسموم شده به زهر، سید الشهداء علیه السلام را با سر بریده بشناسند، و برای این مصائب گریه هم بکنند، چه شناختی از ولایت و امامت حاصل نمودهاند و چه نقشۀ راهی به دست آوردهاند؟!
اگر چه ذکر این مصائب لازم و ضروری است، اما اکتفا به آن، ترفند دشمنان است،تا شیعیان و سایر مسلمانان، از سیاستها، رویکردها، شبکهسازی و سازماندهیها و مبارزات اهل بیت علیهم السلام غافل بمانند و نتوانند به ویژه در رویارویی به دشمنان اسلام و مسلمانان، به آنان تأسی نمایند.
آن چه میخوانید، بیاناتی از مقام معظم رهبری، با نگاه تحلیلی به مبارزات حضرت امام علی النّقی- امام هادی علیه السلام میباشد که البته در کتاب انسان 250 ساله نیر درج شده است. حتماً این کتاب ارزشمند را تهیه نمایید و بخوانید.
امام خامنهای: بالاخره در نبرد بین امام هادی (علیهالسّلام) و خلفایی که در زمان ایشان بودند، آن کس که ظاهراً و باطناً پیروز شد، حضرت هادی (علیهالسّلام) بود؛ این باید در همه بیانات و اظهارات ما مورد نظر باشد.
در زمان امامت آن بزرگوار شش خلیفه، یکی پس از دیگری، آمدند و به درک واصل شدند. آخرین نفر آنها، معتز بود که حضرت را شهید کرد و خودش هم به فاصله کوتاهی مُرد.
این خلفا غالباً با ذلت مردند؛ یکی بهدست پسرش کشته شد، دیگری به دست برادرزادهاش و به همین ترتیب بنیعباس تارومار شدند؛ به عکسِ شیعه.
شیعه در دوران حضرت هادی و حضرت عسگری (علیهما السّلام) و در آن شدت عمل روزبهروز وسعت پیدا کرد؛ قویتر شد.
حضرت هادی (علیهالسّلام) چهل و دو سال عمر کردند که بیست سالش را در سامرا بودند؛ آنجا مزرعه داشتند و در آن شهر کار و زندگی میکردند. سامرا در واقع مثل یک پادگان بود و آن را معتصم ساخت تا غلامان تُرکِ نزدیک به خود را - با ترکهای خودمان؛ ترکهای آذربایجان و سایر نقاط اشتباه نشود که از ترکستان و سمرقند و از همین منطقه مغولستان و آسیای شرقی آورده بود، در سامرا نگه دارد.این عده چون تازه اسلام آورده بودند،(ادامه دارد...)
قسمت اول :
یاد و بزرگداشت امامان علیهم السلام، با ذکر مصیبتهای وارده بر آنان و چگونگی شهادتشان، نه تنها خوب، بلکه ضروری است؛ اما دقت داشته باشیم که اولاً ذکر مصیبتها، بیشتر مُعرف جنایتکاران و جنایاتشان می باشد؛ و ثانیاً اکتفا به ذکر مصیبت، عواطف را زنده می کند، اما شناخت جامعهای که راهگشا باشد نمیدهد!
اگر قرار باشد که مردم، امیر المؤمنین علیه السلام را فقط با فرق شکافته، سیدة النساء علیها السلام را با بازوو پهلوی شکسته، امام حسن مجتبی علیه السلام را با جگر مسموم شده به زهر، سید الشهداء علیه السلام را با سر بریده بشناسند، و برای این مصائب گریه هم بکنند، چه شناختی از ولایت و امامت حاصل نمودهاند و چه نقشۀ راهی به دست آوردهاند؟!
اگر چه ذکر این مصائب لازم و ضروری است، اما اکتفا به آن، ترفند دشمنان است،تا شیعیان و سایر مسلمانان، از سیاستها، رویکردها، شبکهسازی و سازماندهیها و مبارزات اهل بیت علیهم السلام غافل بمانند و نتوانند به ویژه در رویارویی به دشمنان اسلام و مسلمانان، به آنان تأسی نمایند.
آن چه میخوانید، بیاناتی از مقام معظم رهبری، با نگاه تحلیلی به مبارزات حضرت امام علی النّقی- امام هادی علیه السلام میباشد که البته در کتاب انسان 250 ساله نیر درج شده است. حتماً این کتاب ارزشمند را تهیه نمایید و بخوانید.
امام خامنهای: بالاخره در نبرد بین امام هادی (علیهالسّلام) و خلفایی که در زمان ایشان بودند، آن کس که ظاهراً و باطناً پیروز شد، حضرت هادی (علیهالسّلام) بود؛ این باید در همه بیانات و اظهارات ما مورد نظر باشد.
در زمان امامت آن بزرگوار شش خلیفه، یکی پس از دیگری، آمدند و به درک واصل شدند. آخرین نفر آنها، معتز بود که حضرت را شهید کرد و خودش هم به فاصله کوتاهی مُرد.
این خلفا غالباً با ذلت مردند؛ یکی بهدست پسرش کشته شد، دیگری به دست برادرزادهاش و به همین ترتیب بنیعباس تارومار شدند؛ به عکسِ شیعه.
شیعه در دوران حضرت هادی و حضرت عسگری (علیهما السّلام) و در آن شدت عمل روزبهروز وسعت پیدا کرد؛ قویتر شد.
حضرت هادی (علیهالسّلام) چهل و دو سال عمر کردند که بیست سالش را در سامرا بودند؛ آنجا مزرعه داشتند و در آن شهر کار و زندگی میکردند. سامرا در واقع مثل یک پادگان بود و آن را معتصم ساخت تا غلامان تُرکِ نزدیک به خود را - با ترکهای خودمان؛ ترکهای آذربایجان و سایر نقاط اشتباه نشود که از ترکستان و سمرقند و از همین منطقه مغولستان و آسیای شرقی آورده بود، در سامرا نگه دارد.این عده چون تازه اسلام آورده بودند،(ادامه دارد...)
- ۱۴
- ۰۲ دی ۱۴۰۴
دیدگاه ها (۰)
در حال بارگزاری
خطا در دریافت مطلب های مرتبط