غزل دستان خود را سوی ذات فرد می گیرد

غزل دستان خود را سوی ذات فرد می گیرد.
خدا دست کسی را که دعایم کرد می گیرد .

برایم سخت سنگین است هضم اینکه آیینه .
خیالش از نگاه سنگ ها هم درد می گیرد.

غروب آسمان حزن آور و غمناک ، تلخ تلخ .
ولی بدتر زمانی که دل یک مرد می گیرد.

همیشه زجر دشمن شادی آور نیست گاهی هم .
دل یک گربه با مرگ سگی ولگرد می گیرد.

چرا هر کس که یک آغوش پر احساس می خواهد .
همیشه دست گرمش را دو دست سرد می گیرد.

سخن از بی وفایی ها که می گویم بدون شک.
زبان تا عمق مغز استخوانم درد می گیرد ......