بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
قسمت اول : تنها رفیق :
ما در دنیا غریبیم و تنها رفیق ما در دنیا خداست. او بهتر از خود ما میداند در چه جایی زندگی میکنیم. او تلخیهای دنیا را بهتر از ما خبر دارد. گاهی ما خود را فریب میدهیم ولی خدا میداند چه زجری میکشیم. خدا دنیا را خود آفریده، آن هم به گونهای که غریبی ما جز با رفاقت با او از بین نمیرود.
خدا رفیقداری و جوانمردی را دوست دارد و خودش بیش از همه اهل رفاقت و مروّت است. وقتی با همۀ ضعفت به یاد او باشی با همۀ قدرتش به یادت خواهد بود.
دوست داشتن آدمهای بزرگ، انسان را بزرگ میکند و دوست داشتن آدمهادی نورانی به انسان نورانیت میدهد. اثر وضعی محبوب، آنقدر زیاد است که آدم باید مراقب باشد مبادا به افراد بیارزش علاقه پیدا کند.
یک غریزه واحساسی دروجود انسان هست به نام دیگردوستی،ازخود گذشتگی، فداکاری و مهربانیکردن. مهربانی ودیگردوستی ممکن است نسبت به یک نفر باشد، مثل مهربانی مادر به فرزندش، یا اینکه اساساً این مهربانی نسبت به نوع انسانها باشد. درجۀ این حال خوب هم متفاوت است. چه کسی حالش بد است؟ کسی که هیچ کسی را دوست ندارد. این آدم از نظر روانی سالم نیست. این آدم ناراحت است. ممکن است خودش بگوید که ناراحت نیستم! اما در حقیقت، ناراحت است و خودش متوجه نیست.
وقتی آدم شروع میکند برای کسی کاری انجام بدهد، یا بدون چشمداشت به کسی محبت کند، حالش خوب میشود. آدم نه فقط با محبت کردن و مهربانی کردن بلکه با محبت داشتن به دیگران هم حالش خوب میشود. مثلاً هر بار که مادر به فرزندش شیر میدهد، خدا گناهان او را مثل زمانی که بهدنیا آمده است پاک می کند. اینجا فداکاری و دیگردوستی برای بچۀ خودش دارد اتفاق میافتد، اما پیش خدا اینکار به قدری زیبا و باشکوه است که حد ندارد. مهربانیکردن حال آدم را خوب میکند. کسی که حسّ مهربانیکردن را تجربه میکند حالش خوب است. آنهایی که این تجربه را پیدا نمیکنند حالشان خوب نیست.
وقتی به یک کسی محبت کردی اصلاً خیال کن او تصادف کرد و مُرد! دیگر نیست که جوابِ خوبیهای تو را بدهد. نگو بشکند این دست که نمک ندارد! بعضی از ضربالمثلها حکیمانه است ولی این یکی از ضربالمثلهای احمقانه است. این را ابلیس به زبان انسانها انداخته است. این حرف را نگویید. بنا نیست به هر کسی محبت کردی در دنیا از او خیر ببینی. اصلاً خدا کاری کرده اکثراً نشود جواب داد. چهبسا اگر بیشتر محبت بکنی بیشتر هم از او ضربه بخوری، خواه ناخواه؛ یعنی یکوقتی میخواهد، یکوقت هم نمیخواهد! (ادامه دارد...)
قسمت اول : تنها رفیق :
ما در دنیا غریبیم و تنها رفیق ما در دنیا خداست. او بهتر از خود ما میداند در چه جایی زندگی میکنیم. او تلخیهای دنیا را بهتر از ما خبر دارد. گاهی ما خود را فریب میدهیم ولی خدا میداند چه زجری میکشیم. خدا دنیا را خود آفریده، آن هم به گونهای که غریبی ما جز با رفاقت با او از بین نمیرود.
خدا رفیقداری و جوانمردی را دوست دارد و خودش بیش از همه اهل رفاقت و مروّت است. وقتی با همۀ ضعفت به یاد او باشی با همۀ قدرتش به یادت خواهد بود.
دوست داشتن آدمهای بزرگ، انسان را بزرگ میکند و دوست داشتن آدمهادی نورانی به انسان نورانیت میدهد. اثر وضعی محبوب، آنقدر زیاد است که آدم باید مراقب باشد مبادا به افراد بیارزش علاقه پیدا کند.
یک غریزه واحساسی دروجود انسان هست به نام دیگردوستی،ازخود گذشتگی، فداکاری و مهربانیکردن. مهربانی ودیگردوستی ممکن است نسبت به یک نفر باشد، مثل مهربانی مادر به فرزندش، یا اینکه اساساً این مهربانی نسبت به نوع انسانها باشد. درجۀ این حال خوب هم متفاوت است. چه کسی حالش بد است؟ کسی که هیچ کسی را دوست ندارد. این آدم از نظر روانی سالم نیست. این آدم ناراحت است. ممکن است خودش بگوید که ناراحت نیستم! اما در حقیقت، ناراحت است و خودش متوجه نیست.
وقتی آدم شروع میکند برای کسی کاری انجام بدهد، یا بدون چشمداشت به کسی محبت کند، حالش خوب میشود. آدم نه فقط با محبت کردن و مهربانی کردن بلکه با محبت داشتن به دیگران هم حالش خوب میشود. مثلاً هر بار که مادر به فرزندش شیر میدهد، خدا گناهان او را مثل زمانی که بهدنیا آمده است پاک می کند. اینجا فداکاری و دیگردوستی برای بچۀ خودش دارد اتفاق میافتد، اما پیش خدا اینکار به قدری زیبا و باشکوه است که حد ندارد. مهربانیکردن حال آدم را خوب میکند. کسی که حسّ مهربانیکردن را تجربه میکند حالش خوب است. آنهایی که این تجربه را پیدا نمیکنند حالشان خوب نیست.
وقتی به یک کسی محبت کردی اصلاً خیال کن او تصادف کرد و مُرد! دیگر نیست که جوابِ خوبیهای تو را بدهد. نگو بشکند این دست که نمک ندارد! بعضی از ضربالمثلها حکیمانه است ولی این یکی از ضربالمثلهای احمقانه است. این را ابلیس به زبان انسانها انداخته است. این حرف را نگویید. بنا نیست به هر کسی محبت کردی در دنیا از او خیر ببینی. اصلاً خدا کاری کرده اکثراً نشود جواب داد. چهبسا اگر بیشتر محبت بکنی بیشتر هم از او ضربه بخوری، خواه ناخواه؛ یعنی یکوقتی میخواهد، یکوقت هم نمیخواهد! (ادامه دارد...)
۹۹۴
۱۴ مرداد ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.