انه سی رفته باشه

اينكه كسی رفته باشه
با اينكه تو رفتنش رو باور كنی
دوتا حرفِ جداست. من فكر می‌كنم
آدمایی كه راه میرن و با خودشون
حرف می‌زنن، دقيقا همونايی هستن كه
رفتنِ كسی رو باور نكردن
همونايی كه صدتا خاطره رو زير و رو میكنن
تا به يه اسم مشخص برسن.
همونايی كه برای يادآوری يه خاطره
کُلِ شهر رو بالا و پايين میرن
همونايی كه عصرا، سرِ ساعت هميشگی
میرن همون كافه‌یِ هميشگی
میشینن پُشتِ همون ميزِ هميشگی و
دو تا از همون«تلخِ هميشگی» سفارش میدن
اما مگه آدَم، چقدر می‌تونه به رویِ خودش
نياره ؟! واقعيت اينه كه فراموش كردن
بيهوده‌ ترين كاری بود كه تویِ تمامِ عمرت
می‌خواستی انجام بدی و نشده
هميشه؛ هزار دليل برای رفتن هست
اما موندن، فقط «يه بهانه» می‌خواد
سخته يه روز بفهمی
بهانه‌یِ موندنش نبودی!