👑 پارسی زبان ایران خاوری
👑 پارسی زبان ایران خاوری
روسیه و انگلیس نخست بخش‌های خاوری ایران را جدا کردند و سپس با کاربرد نام‌های متفاوت برای زبان مردمی که همگی پارسی زبان هستند، کوشیدند تا از یکپارچگی فرهنگی میان ایرانیان جلوگیری کنند. آن‌ها زبان پارسی در ایران خاوری (افغانستان) را «دری» و زبان پارسی در سغد (تاجیکستان) را «تاجیکی» نامیدند. این در حالی است که مردم استان‌های «هرات» و «فراه» همچنان خود را «پارسیوان» به معنی «پارسی‌گو» می‌نامند. هرچند خود واژه «دری» نیز دگرگون شده واژه پشتو «د هری» به معنی زبان هراتی است، چرا که در زبان پشتو واژه «د» برای بیان مالکیت است و هرات یا هری هم دگرگون شده واژه آری یا آریا است؛ بدین ترتیب زبان دری یعنی زبان آریایی.
در زمان هخامنشیان که برای نخستین بار همه مردم ایران و پیرامون ایران یکپارچه شدند، بیشتر نوشته ها به سه زبان پارسی، ایلامی و اکدی (بابلی) انجام میشد که از این میان دو زبان ایلامی و اکدی کم کم از میان رفتند و جای خود را به زبان آرامی و اربی دادند ولی زبان پارسی پس از هخامنشیان در شاهنشاهی اشکانی و ساسانی و ایران پس از اسلام همچنان زنده و پویا ماند.
زبان پارسی که در دوره باستان در سراسر ایران از باختر (بلخ) گرفته تا بغستان (بیستون) یکسان بود، با گذر زمان و در جریان رخدادهای تاریخی فراوان در گوشه گوشه ایران سرنوشت متفاوتی داشت و زبان هایی مانند پامیری و مازندرانی و کورمانجی و دری و بندری و ... از آن برجای مانده که همگی در ریشه به همان زبان پارسی باستان می‌رسند.
@lianpars
روسیه و انگلیس نخست بخش‌های خاوری ایران را جدا کردند و سپس با کاربرد نام‌های متفاوت برای زبان مردمی که همگی پارسی زبان هستند، کوشیدند تا از یکپارچگی فرهنگی میان ایرانیان جلوگیری کنند. آن‌ها زبان پارسی در ایران خاوری (افغانستان) را «دری» و زبان پارسی در سغد (تاجیکستان) را «تاجیکی» نامیدند. این در حالی است که مردم استان‌های «هرات» و «فراه» همچنان خود را «پارسیوان» به معنی «پارسی‌گو» می‌نامند. هرچند خود واژه «دری» نیز دگرگون شده واژه پشتو «د هری» به معنی زبان هراتی است، چرا که در زبان پشتو واژه «د» برای بیان مالکیت است و هرات یا هری هم دگرگون شده واژه آری یا آریا است؛ بدین ترتیب زبان دری یعنی زبان آریایی.
در زمان هخامنشیان که برای نخستین بار همه مردم ایران و پیرامون ایران یکپارچه شدند، بیشتر نوشته ها به سه زبان پارسی، ایلامی و اکدی (بابلی) انجام میشد که از این میان دو زبان ایلامی و اکدی کم کم از میان رفتند و جای خود را به زبان آرامی و اربی دادند ولی زبان پارسی پس از هخامنشیان در شاهنشاهی اشکانی و ساسانی و ایران پس از اسلام همچنان زنده و پویا ماند.
زبان پارسی که در دوره باستان در سراسر ایران از باختر (بلخ) گرفته تا بغستان (بیستون) یکسان بود، با گذر زمان و در جریان رخدادهای تاریخی فراوان در گوشه گوشه ایران سرنوشت متفاوتی داشت و زبان هایی مانند پامیری و مازندرانی و کورمانجی و دری و بندری و ... از آن برجای مانده که همگی در ریشه به همان زبان پارسی باستان می‌رسند.
@lianpars
۱.۲k
۰۶ فروردین ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.