🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹
🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹
#آیه_های_جنون
#قسمت_هجدهم
#بخش_اول
قاشقم را داخلِ پیالہ ے ماست فرو میڪنم و بالا مے آورم،میخواهم بہ سمت دهانم ببرم ڪہ یادم مے افتد!
با صداے نسبتا بلند میگویم:بسم اللہ الرحمن الرحیم.
یاسین نگاهے بہ من مے اندازد و میگوید:مرسے ڪہ گفتے آبجے!
لبخندے میزنم و ماستم را میخورم.
چند سالیست بہ این ڪار عادت ڪردہ ام،اوایل تنها سر سفرہ ے خودمان بلند میگفتم تا اگر ڪسی یادش نبود بگوید.
ڪم ڪم خجالت را ڪنار گذاشتم و در مهمانے ها هم گفتم،سخت بود؛بد نگاهم میڪردند!
پیش خودشان میگفتند براے جلب توجہ این ڪارها را میڪنم،براے اینڪہ نشان بدهم مثلا آدم خوبے هستم!
گاهے سست شدم،براے بلند گفتن یڪ "بسم اللہ الرحمن الرحیم" سادہ!
اما فڪر ڪردم همین ڪہ باعث بشوم دیگران زمانے ڪہ سر برڪت خدا نشستہ اند یادش ڪنند مے ارزد بہ قضاوت ها!
با خودم عهد بستم اگر در جمع لحظہ اے براے خودنمایے بخواهم ذڪر را بلند بگویم جلوے دهانم را بگیرم!
سخت است...
اینڪہ بخواهے فقط خدا تو را ببیند سخت است...
از همین بسم اللہ الرحمن الرحیم سادہ گفتن ڪہ با خلوص نیت باشد یا خودنمایے تا ڪارهاے بزرگتر!
نگاهے بہ بشقاب پر از عدس پلویم مے اندازم و قاشق را روے غذا میڪشم.
اشتها ندارم!
اتفاقات اخیر عجیب ڪنجڪاوم ڪردہ!
مخصوصا شهاب!
_چرا با غذات بازے بازے میڪنے؟!
بدون اینڪہ مادرم را نگاہ ڪنم جوابش را میدهم:گرسنہ نیستم!
_تو ڪہ چیزے نخوردے!
این بار پاسخے نمیدهم،بے میل قاشقم را پر از محتویات بشقاب میڪنم و میخورم.
یاسین دست از غذا خوردن میڪشد،با دقت بہ پیالہ ے خالے ماستش نگاہ میڪند،سپس نگاهش را بہ پیالہ ے ماستِ من مے ڪشاند.
زبانش را دور دهانش مے گرداند و مظلوم مے گوید:آبــــجــــے آیــــہ...!
میفهمم چہ میخواهد.
_جونم!
آب دهانش را قورت میدهد:ماست بهم میدے؟!
مادرم سریع میگوید:انقد تند غذا نخور دل درد میگیرے بچہ!برو از یخچال بردار!
یاسین براے بلند شدن قصد مے ڪند ڪہ پیالہ ے ماستم را جلویش میگذارم.
لبخند میزند:همہ ش مالِ من نہ،خودتم بخور!
نورا همانطور ڪہ قاشق را داخل دهانش مے برد میگوید:یاسین منم آبجیتم تحویل بگیر!
یاسین نگاهش را بہ نورا مے دوزد:چرا تورم تحویل میگیرم.
از لحنش همہ مان میزنیم زیر خندہ.
نورا با شیطنت میگوید:ولے آیہ رو بیشتر دوس دارے!
یاسین با دهان پر جوابش را میدهد:خب توام طاها رو بیشتر از من دوس دارے! اونم مثِ من پسرہ دیگہ،تو چرا اونو بیشتر از من دوس دارے؟
نورا مے خندد:ڪے گفتہ من طاها رو بیشتر از تو دوست دارم؟!
با خندہ میگویم:چیزے ڪہ عیان است چہ حاجت بہ بیان است؟!
گونہ هاے نورا رنگِ شرم میگیرد،نگاهے بہ پدرم مے اندازد و بہ من چشم غرہ میرود.
مادرم میگوید:راستے مصطفے!
_بلہ!
_امروز بہ پسر جوونے اومدہ بود جلو در،برات نامہ آوردہ بود.
پدرم بہ صورت مادرم زل میزند،از ظرف سبزے ریحانے برمیدارد و متعجب میگوید:چہ نامہ اے؟!
مادرم نگاہ پرسشگرانہ اش را بہ من مے اندازد:نمیدونم...آیہ ڪجا گذاشتیش؟
بدون اینڪہ منتظر جواب من باشد ادامہ میدهد:خیلے ام اصرار داشت فقط بہ خودت بدہ!
پدرم در فڪر فرو مے رود:ڪو این نامہ؟!
قاشقم را ڪنار بشقاب میگذارم:رو مبلہ!
پدرم بدون اینڪہ نگاهم ڪند میگوید:لطفا برام بیار.
سریع بلند میشوم،مشتاقم واڪنشش را ببینم!
نورا با خندہ میگوید:چشم مون روشن برا حاج بابامون نامہ میارن جلو در،مامان خانم چشم شما روشن ترِ تر!
مادرم و یاسین میخندند،لبخند ڪم رنگے روے لبان پدرم نقش مے بندد!
ڪاش آینہ بہ دستش بدهم تا ببینید چقدر لبخند چهرہ ے مردانہ اش را زیبا میڪند نہ اخم هاے همیشگے اش!
نامہ را از روے مبل برمیدارم و دوبارہ پیش جمع برمیگردم.
نامہ را بہ دست پدرم مے دهم و سر جایم مے نشینم.
همانطور ڪہ غذایش را مے جود نامہ را باز میڪند و با چشمانش شروع میڪند بہ خواندن!
میان ابروانش گرہ اے مے افتد.
هر لحظہ گرہ بین ابروانش عمیق و عمیق تر میشود!
همین ڪہ بہ تڪ ڪلمہ ے نوشتہ شدہ در آخر نامہ مے رسد غذا در گلویش مے پرد!
شروع میڪند بہ سرفہ ڪردن!
رنگ پریدہ ے چهرہ اش نگرانم میڪند،دلم آشوب میشود از حضورِ این شهاب!
هر فڪرے بہ ذهنم مے رسد و ڪنجڪاوم هر چہ سریع تر بفهمم ڪدام یڪ از فڪر و خیال هایم درست است!
مادرم سریع لیوانے آبے دستش میدهد و آرام چند ضربہ بہ ڪمرش میزند!
✍ 🏻 نویسنده:لیلے سلطانے
Instagram:Leilysoltaniii
•○●
#آیه_های_جنون
#قسمت_هجدهم
#بخش_اول
قاشقم را داخلِ پیالہ ے ماست فرو میڪنم و بالا مے آورم،میخواهم بہ سمت دهانم ببرم ڪہ یادم مے افتد!
با صداے نسبتا بلند میگویم:بسم اللہ الرحمن الرحیم.
یاسین نگاهے بہ من مے اندازد و میگوید:مرسے ڪہ گفتے آبجے!
لبخندے میزنم و ماستم را میخورم.
چند سالیست بہ این ڪار عادت ڪردہ ام،اوایل تنها سر سفرہ ے خودمان بلند میگفتم تا اگر ڪسی یادش نبود بگوید.
ڪم ڪم خجالت را ڪنار گذاشتم و در مهمانے ها هم گفتم،سخت بود؛بد نگاهم میڪردند!
پیش خودشان میگفتند براے جلب توجہ این ڪارها را میڪنم،براے اینڪہ نشان بدهم مثلا آدم خوبے هستم!
گاهے سست شدم،براے بلند گفتن یڪ "بسم اللہ الرحمن الرحیم" سادہ!
اما فڪر ڪردم همین ڪہ باعث بشوم دیگران زمانے ڪہ سر برڪت خدا نشستہ اند یادش ڪنند مے ارزد بہ قضاوت ها!
با خودم عهد بستم اگر در جمع لحظہ اے براے خودنمایے بخواهم ذڪر را بلند بگویم جلوے دهانم را بگیرم!
سخت است...
اینڪہ بخواهے فقط خدا تو را ببیند سخت است...
از همین بسم اللہ الرحمن الرحیم سادہ گفتن ڪہ با خلوص نیت باشد یا خودنمایے تا ڪارهاے بزرگتر!
نگاهے بہ بشقاب پر از عدس پلویم مے اندازم و قاشق را روے غذا میڪشم.
اشتها ندارم!
اتفاقات اخیر عجیب ڪنجڪاوم ڪردہ!
مخصوصا شهاب!
_چرا با غذات بازے بازے میڪنے؟!
بدون اینڪہ مادرم را نگاہ ڪنم جوابش را میدهم:گرسنہ نیستم!
_تو ڪہ چیزے نخوردے!
این بار پاسخے نمیدهم،بے میل قاشقم را پر از محتویات بشقاب میڪنم و میخورم.
یاسین دست از غذا خوردن میڪشد،با دقت بہ پیالہ ے خالے ماستش نگاہ میڪند،سپس نگاهش را بہ پیالہ ے ماستِ من مے ڪشاند.
زبانش را دور دهانش مے گرداند و مظلوم مے گوید:آبــــجــــے آیــــہ...!
میفهمم چہ میخواهد.
_جونم!
آب دهانش را قورت میدهد:ماست بهم میدے؟!
مادرم سریع میگوید:انقد تند غذا نخور دل درد میگیرے بچہ!برو از یخچال بردار!
یاسین براے بلند شدن قصد مے ڪند ڪہ پیالہ ے ماستم را جلویش میگذارم.
لبخند میزند:همہ ش مالِ من نہ،خودتم بخور!
نورا همانطور ڪہ قاشق را داخل دهانش مے برد میگوید:یاسین منم آبجیتم تحویل بگیر!
یاسین نگاهش را بہ نورا مے دوزد:چرا تورم تحویل میگیرم.
از لحنش همہ مان میزنیم زیر خندہ.
نورا با شیطنت میگوید:ولے آیہ رو بیشتر دوس دارے!
یاسین با دهان پر جوابش را میدهد:خب توام طاها رو بیشتر از من دوس دارے! اونم مثِ من پسرہ دیگہ،تو چرا اونو بیشتر از من دوس دارے؟
نورا مے خندد:ڪے گفتہ من طاها رو بیشتر از تو دوست دارم؟!
با خندہ میگویم:چیزے ڪہ عیان است چہ حاجت بہ بیان است؟!
گونہ هاے نورا رنگِ شرم میگیرد،نگاهے بہ پدرم مے اندازد و بہ من چشم غرہ میرود.
مادرم میگوید:راستے مصطفے!
_بلہ!
_امروز بہ پسر جوونے اومدہ بود جلو در،برات نامہ آوردہ بود.
پدرم بہ صورت مادرم زل میزند،از ظرف سبزے ریحانے برمیدارد و متعجب میگوید:چہ نامہ اے؟!
مادرم نگاہ پرسشگرانہ اش را بہ من مے اندازد:نمیدونم...آیہ ڪجا گذاشتیش؟
بدون اینڪہ منتظر جواب من باشد ادامہ میدهد:خیلے ام اصرار داشت فقط بہ خودت بدہ!
پدرم در فڪر فرو مے رود:ڪو این نامہ؟!
قاشقم را ڪنار بشقاب میگذارم:رو مبلہ!
پدرم بدون اینڪہ نگاهم ڪند میگوید:لطفا برام بیار.
سریع بلند میشوم،مشتاقم واڪنشش را ببینم!
نورا با خندہ میگوید:چشم مون روشن برا حاج بابامون نامہ میارن جلو در،مامان خانم چشم شما روشن ترِ تر!
مادرم و یاسین میخندند،لبخند ڪم رنگے روے لبان پدرم نقش مے بندد!
ڪاش آینہ بہ دستش بدهم تا ببینید چقدر لبخند چهرہ ے مردانہ اش را زیبا میڪند نہ اخم هاے همیشگے اش!
نامہ را از روے مبل برمیدارم و دوبارہ پیش جمع برمیگردم.
نامہ را بہ دست پدرم مے دهم و سر جایم مے نشینم.
همانطور ڪہ غذایش را مے جود نامہ را باز میڪند و با چشمانش شروع میڪند بہ خواندن!
میان ابروانش گرہ اے مے افتد.
هر لحظہ گرہ بین ابروانش عمیق و عمیق تر میشود!
همین ڪہ بہ تڪ ڪلمہ ے نوشتہ شدہ در آخر نامہ مے رسد غذا در گلویش مے پرد!
شروع میڪند بہ سرفہ ڪردن!
رنگ پریدہ ے چهرہ اش نگرانم میڪند،دلم آشوب میشود از حضورِ این شهاب!
هر فڪرے بہ ذهنم مے رسد و ڪنجڪاوم هر چہ سریع تر بفهمم ڪدام یڪ از فڪر و خیال هایم درست است!
مادرم سریع لیوانے آبے دستش میدهد و آرام چند ضربہ بہ ڪمرش میزند!
✍ 🏻 نویسنده:لیلے سلطانے
Instagram:Leilysoltaniii
•○●
۲۶.۳k
۱۴ فروردین ۱۳۹۷
دیدگاه ها (۳)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.