آن دم که مرا چشمک

آن دم که مرا چشمک
چشمان خمارت خبرم کرد
یک عمر مرا حسرت بوسیدن
آن خون جگـرم کرد

آن خنده ی زیبا
که لبانت به لبم دوخت
با عشق و هوس خندهٔ
تـو در به درم کرد

با ناز نگاهت تو شدی
دلبر دلها ولی افسوس
در خون جگری ، عشق
تو شوریده سَرم کرد

آن دم که به عشقت
به هوس پای نهادی
از عشق ، به صد رنگ
تـو دلخسته ترم کرد

عهدت که شکستی
شکستم چو قناری
پرواز فراموش شد و
بی بال و پَرم کـرد

از عشــــق تو شد
موی سیاهم به سفیدی
بر کنج قفس ماندم و
بی بال و پَرم کـرد

از دور ببین
سنگ صبورم پی غمها
این قصه ی نا گفته
چه خونین جگرم کرد


‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‎‌