من از تو دلخورم که شکستن بلد شدی

من از تو دلخـورم که شکستن بلد شدی
دیـدی که ذرّه ذرّه شکستم و رد شدی

دیــدی دلم گرفت و همـــه با خبر شدند
امّا هــمان کسی که به من سر نزدشدی

چیــزی نداشت زندگی ات قبـلِ بودنم
من صفر ویک برای تو چیدم که صدشدی

سربســته تر بگـویم و بگـــذر ولی بدان
در هیــچ و پوچ زنـدگی من عدد شدی

نه منّتی کـه نیست تـو بـردی و باختم
این رسـم روزگار سیاه است، بد شدی

دیگــر ببین چه قــدَر بی کسم که باز
با اینهمـه تو دلخـوشی ام تا ابـد شدی