زن که باشی... نمی توانی موقع غمت به خیابان بروی..!

زن که باشی... نمی توانی موقع غمت به خیابان بروی..!
سیگاری آتش بزنی..! و دود شدن غمهایت را ببینی..!
زن که باشی غمت را پنهان میکنی
پشت نقاب آرایشت..! و با رُژ لبی قرمز..!
خنده برای لب هایت اجبار میکنی..!
آنوقت همه فکر می کنند....نه دردی هست
نه غمی، و تنها نگرانیت پاک شدن رُژ لبت است.
زن که باشی...مردانه باید غم بخوری....