و معاملۀ خدا با مؤمنین و اهل کفر و فسق در دنیا، مثل کسی ا

و معاملۀ خدا با مؤمنین و اهل کفر و فسق در دنیا، مثل کسی است که دو بنده داشته باشد که یکی را نهایت محبت و دوستی داشته باشد، و دیگری در نظر او خوار و پست باشد. پس اوّلی را از لهو و لعب منع میکند، و او را در مکتب محبوس میسازد تا علم و ادب بیاموزد؛ و او را در هنگام مرض، دواهای ناگوار میخوراند، و طعام‌های لذیذ را از او باز میگیرد. ولی دومی را به حال خود وا میگذارد تا هرچه دلخواه او است، چنان کند؛ و شب و روز خود را به بازی صرف کند. پس اگر این بنده چنین داند که مولای او، او را دوستتر دارد، بسی نادان و احمق خواهد بود. و از این سبب بود که اَکابر (بزرگان) دین، هروقت که دنیا به ایشان رو میکرد، محزون میگشتند و میگفتند: نمیدانیم چه گناهی از ما سر زده! …
معراج‌السعادة، ص۶۴٠
#والیان_نور
#باز_آی