ای دهقان ِ فداکار ؛تو در روزگاری بزرگ شدی ،که مردی برهنه شد !تا زنان و کودکان زنده بمانند...امّا مندر روزگاری نفس میکشمکه زنی برهنه میشود !تا کودکش از گرسنگی نمیرد!���