شعر شاعر روسی که عاشق ایران بود

از سروده های سرگی یسنین :
«ای میهن نیلگون فردوسی،
چگونه می‌توانی این روس مهربان را،
با آن چشمان ساده و اندیشناکش،
به فراموشی بسپاری
ای میهن نیلگون فردوسی.

ای ایران، تو زیبایی، من این را می‌دانم،
گلهای سرخت، همچون چراغی درخشانند،
و دیگر‌بار مرا به یاد سرزمینی در دوردست می‌اندازند
و با من سخن از لطف و طراوتش می‌گویند.
ای ایران، تو خوبی، من این را می‌دانم.

من امروز برای آخرین بار رایحه‌ات را ،
که همچون شراب سرمست کننده است، می‌نوشم.
و صدای تو را نیز، ای شاهانه‌ عزیز،
در این لحظات سخت جدایی
برای آخرین بار می‌شنوم...»

یسنین یکی از نامدارترین شاعران قرن 20 روسیه، همواره تحت تاثیر ایران و ادبیات فارسی بود و در جایی گفته است: «میخواهم به شیراز بروم؛ حتما میروم! آخر میدانید شیراز محل تولد بهترین شعرای ایرانی است.»
یسنین هیچگاه نتوانست به ایران سفر کند و به قول خودش "درد خود را با گل‌گاوزبان در چایخانه‌ای در تهران شفا ‌ببخشد" اما کتابی ماندگار به نام "درمایه های ایرانی" از خود بجای گذاشت و اشعارش هنوز در میان جوانان روس محبوب است.
#شعر
#ایران
#روسیه
#یسنین