نشسته در حیاط و ظرف چینی روی زانویش

نشسته در حیاط و ظرف چینی روی زانویش
اناری بر لبش گل کرده، سنجاقی به گیسویش

قناری‌های این اطراف را بی بال و پر کرده
صدای نازک برخورد چینی با النگویش !

مضاعف می‌‌کند زیبایی‌اش را گوشوار آن‌سان
که در باغی درختی مهربان را آلبالویش !

کسوف ماه رخ داده ست یا بالا بلای من
به روی چهره پاشیده است از ابریشم مویش؟

اگر یاس امین‌الدوله بودم می‌توانستم
کمی از ساقه‌هایم را ببندم دور بازویش !

قضاوت می‌کند تاریخ بین خان ده با من
که از من شعر می‌‌ماند و از او باغ گردویش …

تو را از من جدا کردند هر باری به ترفندی
یکی با خنده‌‌ی تلخش... یکی با برق چاقویش

رعیت‌زاده بودم دخترش را خان نداد و من
هزاران زخم کهنه داشتم این زخم هم رویش …

#حامد_عسکری