شور حسینی

#دسته‌روی های محرم حال و هوای خاصی دارد. دیدن گروه‌های مردمی که می‌کوشند با نمایشی هماهنگ، جلوه‌ای از عزاداری و همراهی با مصائب کربلاییان را به نمایش بگذارند، در دو روز تاسوعا و عاشورا، تجربه‌ای ویژه است. دسته‌های #سینه‌زنی و #زنجیرزنی، مداح و نوحه‌خوان، طبل و سنج و پرچم و علم و کتل همگی بخش‌های اصلی و قدیمی این مراسم هستند. اما سالهاست که اضافات دیگری هم دارند. #موتور_برق ، #آمپلیفایر و #بلندگو های بزرگ و پرتوانی که صدای مداح و نوحه‌خوان را با قدرت بر انبوه همهمه عزاداران و آلات موسیقی رزمی برتری می‌بخشند، سالهاست بخش جدایی ناپذیر هیئت‌های عزاداری محرمند. راستش برایم جالب است با وجود توسعه فناوری هنوز راهکاری اندیشیده نشده تا جای موتور برق پرسروصدا از باتری‌های پرظرفیت استفاده شود. ضمنا برایم جای سوال است در دسته‌های عزاداری قدیم که از دوران صفویه قدمت دارند، نوحه‌خوانان چگونه بدون ابزارهای تقویت صدا در میان همهمه عزاداران ذکر مصیبت می‌گفتند و دسته را به شور می‌رساندند؟
خود علم سوای تمام دیدنی‌های محرم دیدنی است. مجموعه‌ای از تیغه‌های بزرگ و نوسان کننده با تزئیناتی از جنس زنگوله، دهان اژدها، پرنده، پر شترمرغ و طاووس، پارچه سبز و ترمه، تبرزین و کشکول و گاه فانوس و چراغ که مردان جوان آن را با زحمت پیشاپیش دسته حمل می‌کنند یکی از جلوه‌های هنری ایرانی است. گمان نمی‌کنم مشابه چنین نمادی در هیچ سرزمین شیعه مذهبی به این شکل وجود داشته باشد.