و من تمام شب را برای دخترهایی که در تنهایی از خودشان خجال

و من تمام شب را برای دخترهایی که در تنهایی از خودشان خجالت میکشند گریه کردم،
دخترهایی که بعدها از خود متنفر میشوند و مثل یک درخت تو خالی پوسته ای بیش نیستند
و عاقبت به روزی می افتند که هیچ جای اندامشان حساس نیست، روح و جسمشان همان پوسته است و خودشان نمیدانند که چرا زنده اند....

.....

مگر نمی‌شود آدم سال‌های بعد را به یاد بیاورد و برای خودش گریه کند؟

سال بلوا / عباس معروفی
#پاراگراف_کتاب