ولی آدمیزاد همیشه از توقعات خودشه که غصه اش می گیره

بزرگ بود 
و از اهالي امروز بود

و با تمام افق هاي باز نسبت داشت و لحن آب و زمين را چه خوب مي فهميد. صداش  به شكل حزن پريشان واقعيت بود. و پلك هاش
مسير نبض عناصر را به ما نشان داد. و دست هاش
هواي صاف سخاوت را ورق زد و مهرباني را به سمت ما كوچاند. به شكل خلوت خود بود  و عاشقانه ترين انحناي وقت خودش را براي آينه تفسير كرد.
و او به شيوه باران پر از طراوت تكرار بود. و او به سبك درخت  ميان عافيت نور منتشر مي شد.
هميشه كودكي باد را صدا مي كرد. هميشه رشته صحبت را  به چفت آب گره مي زد.
براي ما، يك شب سجود سبز محبت را چنان صريح ادا كرد
كه ما به عاطفه سطح خاك دست كشيديم  و مثل لهجه يك سطل آب تازه شديم. و ابرها ديديم  كه با چقدر سبد
براي چيدن يك خوشه بشارت رفت. ولي نشد كه روبروي وضوح كبوتران بنشيند و رفت تا لب هيچ
و پشت حوصله نورها دراز كشيد و هيچ فكر نكرد
كه ما ميان پريشاني تلفظ درها
براي خوردن يك سيب
چقدر تنها مانديم
                                "سهراب سپهری"