آدم ها خسته که شدند؛

آدم ها خسته که شدند؛
بی صدا تر از همیشه می‌روند!
احساسشان را بر می‌دارند و
پاورچین پاورچین، دور می‌شوند...
آدم ها هر چقدر هم که صبور باشند؛
یک روز صبرشان لبریز می‌شود،
کم می‌آورند، همه چیز را به حالِ خود می‌گذارند و می‌روند ...
همان‌هایی که تا دیروز، دیوانه وار،
برای ماندن می جنگیدند،
همان هایی که سرشان برای مهربانی
و هم صحبتی درد می کرد؛
سکوت می‌کنند،
بی تفاوت می‌شوند،
و جوری می‌روند؛
که هیچ پلی برایِ بازگشتشان،
نمانده باشد...
آدم ها به مرزِ هشدار که رسیدند؛
آدمِ دیگری می‌شوند...