عاشقانه های شبنم

پل می‌زنیم به نامعلوم
در می‌گشاییم به ناممکن
از وجود، چنان بنایی ساختیم
که نردبان هزار پله‌ی حضور
به گردش نمی‌رسد....
ما راه می‌رفتیم و زندگی نشستن بود
ما می‌دویدیم و زندگی راه‌رفتن بود
ما می‌خوابیدم و زندگی دویدن بود
نه!
انسان، هیچ‌گاه برای خود
مأمن خوبی نبوده است