سوره الهمزة قاری عمرهشام العربی

بِسْمِ ٱللَّٰهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ
وَيْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ [1]
الَّذِي جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ [2]
يَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ [3]
كَلَّا لَيُنْبَذَنَّ فِي الْحُطَمَةِ [4]
وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْحُطَمَةُ [5]
نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ [6]
الَّتِي تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ [7]
إِنَّهَا عَلَيْهِمْ مُؤْصَدَةٌ [8]
فِي عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ [9]
واى بر هر غيبت‌كننده عيبجويى؛ (1)
آن كه مالى گرد كرد و حساب آن نگه داشت. (2)
مى‌پندارد كه دارايى‌اش جاويدانش گرداند. (3)
نه چنين است. كه او را در حُطَمه اندازند. (4)
و تو چه دانى كه حطمه چيست؟ (5)
آتش افروخته خداست، (6)
كه بر دلها غلبه مى‌يابد. (7)
و از هر سو در ميانشان گرفته است، (8)
در شعله‌هايى برافراشته. (9)
#قران #تلاوت #هشام_العربی #الهمزة #الله