مردم اینجا چقدر مهربانند؛

مردم اینجا چقدر مهربانند؛

دیدند کفش ندارم برایم پاپوش دوختند،
دیدند سرما میخورم سرم کلاه گذاشتند
و چون برایم تنگ بود کلاه گشادتری
و دیدند هوا گرم شد، پس کلاهم را برداشتند.
و چون دیدند لباسم کهنه و پاره است
به من وصله چسباندند

و چون از رفتارم فهمیدند که سواد ندارم
محبت کردند و حسابم را رسیدند.

خواستم در این مهربانکده خانه بسازم
نانم را آجر کردند گفتند کلبه بساز...

روزگار جالبیست مرغمان تخم نمی گذارد
ولی هر روز گاومان می زاید...!