این احتمالا آخرین پست حشمت باشه مرسی بابت همراهیتون

خسته‌ام.
نه خستگیِ تن،
خستگیِ روحی که سال‌هاست زیرِ بارِ وعده و سکوت خم شده.
صبری که مدام از ما خواستند
و هر بار، چیزی از زندگی‌مان کم شد.
دیگر نمی‌شود تماشا کرد
وقتی فردا نامعلوم است
و امروز هم چیزی برای چنگ زدن ندارد.
وقتی آرزوها کوچک شده‌اند
و ترس، عادی‌ترین حسِ روزمره است.
این خستگی فقط مال من نیست،
صدای یک نسل است
صدای جهانی که به آخرِ تحمل رسیده.
جهانی که فهمیده
سکوت، هیچ‌چیز را درست نمی‌کند.
وقتی چیزی برای از دست دادن نمانده،
اعتراض انتخاب نیست،
تنها راهِ نفس کشیدن است.
حشمت ✒️