اجازه هست

اجازه هست
"تو" را همچون
پیراهنی سپید به تن ڪنم
تا داغِ سوخته‌ےِ تنم را بپوشانی....؟
یا "تو" را بِسانِ شـ؏ـرِ ؏ـاشقانه‌اے
سپید بِسُرایم تا شراره‌هاے ِتبدارِ واژه هایم را
نهفته سازی.....؟
یا "تو" را همسانِ یڪـ نسیم در آغوش بِڪَـیرم
تا ڪَداختڪَیِ آهنِ تنم به خنڪاےِ
وزشِ آن خاموش شود...؟
اے دردِ خوش نشسته به جانِ من....
اے دردت به جانِ من...

اجازه هست
سوالی بپرسم از شما
حالِ دلت بی من خوب است....؟