باشماهایی هستم که ازحرف

باشماهایی هستم که ازحرف
زدن وگله از دلخوری هایتان امتنا
میکنیدوبه یکباره ناپدیدمیشوید..
عزیز من همه انسانهادر درک وفهم وشعوریکسان نیستن ،همه به یک شکل به قضایاواتفافات نگاه نمیکنن همانطورکه همه درداشتن نواقص اخلاقی یکسان نیستن ،من به اندازه توباهوش وریزبین نیستم ،اگرازمن رفتاری دیدی که باب میلت نبود ویانادرست به من بگو من علم غیب
نمیدانم اینکه توازرفتارمن ایراد بگیری واگرمن منطقی نباشم ساعاتی ویاحتی هفته ای دلخوربشوم خیلی بهترازاین است که توآنقدرنگویی وسکوت کنی که عاقبت ازفشارحرفهای نگفته ات برای همیشه ترکم کنی. این انصاف نیست مرا به گناهی محکوم کنی که خودبیخبرم آدمی یابایدآنقدربلندووالا باشدکه اگرنخواست عیب دیگران رابازگونمایدتحمل شان راداشته باشدویااگرنداشت بادرمیان گذاشتن
آن درصددحل مشکل باشد
اینکه‌ بخواهی بجای حل مشکل بانگغتنشان‌‌‌ یکروز همدیگر راازدست بدهیم عین بی انصافیست...
امروزبگو انچه که برایت ناخوشاینداست ‌وحتی اگرمن دلخورشوم امابانگفتنشان فرداترکم نکن که‌ تنهاخدامیداندانچه برمن خواهدگذشت چقدردردناک وناگواراست...