گفتی ز ناز بیش مرنجان مرا برو

گفتی ز ناز بیش مرنجان مرا برو
آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست

و آن دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست
و آن ناز و باز تندی دربانم آرزوست

بالله که شهر بی تو مرا حبس می‌شود
آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست

زین خلق پر شکایت گریان شدم ملول
آن های و هوی و نعره مستانم آرزوست

یک دست جام باده و یک دست زلف یار
رقصی چنین میانه میدانم آرزوست

🎙"شاملو"