بعضے آدمها ،

بعضے آدمها ،
انگار چوب اند…
تا عصبانے مے شوند، آتش میگیرند،
و همه جا را دودآلود میڪنند،
همه جا را تیره و تار میڪنند،
اشک آدم را جارے مے ڪنند.

ولے بعضیها این طور نیستند؛
مثل عودند.
وقتے یک حرف میزنے ڪه ناراحت میشوند، و آتش میگیرند،
بوے جوانمردے و انصاف میدهند ،
و هرگز نامردے نمیڪنند.
این است ڪه
هر ڪس را میخواهے بشناسے، در وقت عصبانیت، در وقت خشم بشناس.