رفیقم کجایی؟

به وقت رفاقت...
سلام حضرت دوست...
دیدم همه جا حرف از روز بهترین رفیق بود... حیفم اومد از تو ننویسم #بهترین_رفیق
من از همون اول میگفتم زندگی مشترک همه اش توی رفاقت خلاصه میشه که اگه همه چیز باشه اما رفاقت نباشه به پشیزی نمی ارزه این اشتراک...
اشتراک که فقط اشتراک جسم ها و سقف و تختخواب و سفره نیست...
تا زمانی که دو نفر قلبهاشون مشترک نباشه... درداشون مشترک نباشه... خنده ها و گریه هاشون مشترک نباشه... اون جمله عربی نمیتونه اجازه شرعی محرمیت بده...
یادته بهت میگفتم حضرت دوست؟ و هر وقت میپرسیدی چرا دوست میگفتم تا دوستی نباشه، عشق فقط یه سری تغییرات هورمونیه...
تو بهترین رفیقم بودی حتی قبل اینکه اسمی از عشق بیاد وسط...
شاید رو حساب همین رفاقت ناب بود که وقتی گفتی دل بهم بستی خیلی سرسختی کردم...
ترسم این بود با عشق، رفاقتمون خدشه دار بشه...
اما نشد...
من کنار تو یاد گرفتم همسر بودن یعنی رفیق بودن...
من کنار تو تونستم عشق رو با رفاقت پیوند بدم...
بخاطر همین بود روزی که گفتی میخوای بری گفتم اگه برات بهتره برو...
رفیق که رفیقش رو اسیر نمیکنه...
اما آقای رفیق! من دلم تنگ میشه...
بیخبری از تو به اندازه دلتنگی درد داره...
آقای رفیق! من هنوزم با الهام عاشق پای دلتنگیام اشک میریزم و با الهام رفیق سکوت میکنم...
آقای رفیق! حضرت دوست! کجایی عزیزجان؟!
یکی گوشه دنج یه صفحه مجازی بدجور دل تنگته...
بهترین رفیق! هنوزم دوستت دارم... درست شبیه اولین باری که گفتم دوستت دارم...
خدا پشت و پناهت