‍ "تظاهر به شاد بودن، غم انگیزترین شکل اندوه است."

‍ "تظاهر به شاد بودن، غم انگیزترین شکل اندوه است."
همین را برایت نوشتم و گذاشتم در یک پاکت سفید. یک روز شهامت می کنم و برایت می فرستمش، تا بخوانی و بدانی هیچ تنها نمانده ای و هر زخمی لااقل دو نفر را پیر کرده است.
حالا باز در تمام عکسهایت بخند، در تمام فیلم هایت برقص، و برای مردم اطرافت از دنیای رنگی دلربای خواستنی خودت بنویس. هر ادایی دلت خواست در بیاور، فقط از یاد نبر که خونابه های دلت دسترنج خودت هستند، مرهمی برای آتش درونت. نه پاداش آنها که به لبخندی به امید آرامش یا تاراج بقایای غرورت یا هر دلیل دیگری کنارت آمده اند. زخمت را پنهان کن تا ندانند کجا را اگر بدرند زودتر پیر می شوی. تا ندانند کجا را اگر نوازش کنند، زودتر رام می شوی. از یاد نبر که انسان تنهاست، مگر به وقت شادکامی و شادنوشی و شادزیستی. از یاد نبر برنده شدن هزار پدر دارد و بازنده ماندن یتیم است.
پس برقص، بخند، بنوش، با هر که دوست داری باش. اما فراموش نکن قصه کوتاهی را که برایت گفتم: تظاهربه شاد بودن، غم انگیزترین شکل اندوه است.
در آستانه چهل سالگی و بعد از ترک دنیاهای متعدد، تازه آموخته ام شادمانی امری جمعی است، اما آرامش حقیقی در کشف بی نیازی از بقیه برای شاد بودن است: کس ندانست که در ترک تمناست بهشت. و در کشف تفاوت تنهایی با بی کسی ....
همین.....