یاری به دست کن،که به امید راحتش

یاری‌به‌دست‌کن،که‌به‌امید‌راحتش
واجب‌کند‌که‌صبر‌کنی‌،بر‌جَراحتش
ما‌را‌که‌ره‌دهد‌،به‌سراپرده‌ی‌وصال
ای‌باد‌صبحدم‌،خبری‌ده‌زِ‌ساحتش
بارانِ‌چون‌ستاره‌ام،از‌دیدگان‌بریخت
رویی‌که‌صبح‌خیره‌شود‌،در‌صباحتش
هر‌گه‌که‌گویم‌این‌دلِ‌ریشم،درست‌شد
بر‌وی‌پراکند،نمکی‌از‌ملاحتش‌
هرچ‌آن‌قبیح‌تربکند‌،یارِدوست‌روی
داند‌که‌چشمِ‌دوست،نبیند‌قباحتش
بیچاره‌ای‌که‌صورت‌ِرویت‌،خیال‌بست
بی‌دیدنت‌خیال‌مبند،استراحتش
با‌چشمِ‌نیم‌خوابِ‌تو،خشم‌آیدم‌همی
از‌چشم‌های‌نرگس‌و‌چندان،وقاحتش
رفتارِ‌شاهد‌و‌لب‌ِخندان‌و‌رویِ‌خوب
چون‌آدمی‌طمع‌نکند‌،در‌سماحتش
سعدی‌که‌داد‌وصف‌همه‌نیکوان،به‌داد
عاجز‌بماند‌در‌تو‌،زبان‌فصاحتش