عاشقانه های شبنم

دیــده ام  از  بس کشیده  انتظارت  روز و  شـب
قطــره ی اشـکـی نـدارد  گـر که  گـریانــم  کنـی
انتظــار مـن  نه ایــن  بودســت ای  آرام  جــان
خواستــم تـا رو گشــایـی ، رو نمـــایانـــم کنـی
گوشه ی چشمت بس است این عالمم ویران کُنَد
تا بخــواهی با نگــاهت  خـــــانه ویــرانـم کنـی
آنچنــان رنجـور و  بیمـارم  از ایــن فقـدان تـو
آسی ام  تـا بـا نگـاهــت دیــــده درمانـــم کنــی
هجــر طــــولانی و  آه و ، هر دعــای  بــی ثمـــــر
مُلحـدم کــــرده که میخـــواهم پشیمـــانــم کنـی