مسیر امروزم

زیبایی پاییز ببینید
مسیر روستای شکراب آهار تهران
این شعر منو عاشق کرد امروز ،✅
تير برقي «چوبيم» در انتهاي روستا
بي فروغم کرده سنگ بچه هاي روستا

ريشه ام جامانده در باغي که صدها سرو داشت
کوچ کردم از وطن، تنها براي روستا

آمدم خوش خط شود تکليف شبها،آمدم
نور يک فانوس باشم پيش پاي روستا

ياد دارم در زمين وقتي مرا مي کاشتند
پيکرم را بوسه مي زد کدخداي روستا

حال اما خود شنيدم از کلاغي روي سيم
قدر يک ارزن نمي ارزم براي روستا

کاش يک تابوت بودم کاش آن نجار پير
راهيم مي کرد قبرستان به جاي روستا

قحطي هيزم اهالي را به فکر انداخته است
بد نگاهم مي کند ديزي سراي روستا

من که خواهم سوخت حرفي نيست اما کدخدا
تير سيماني نخواهد شد عصاي روستا