.

.
راه خدا که بسته شد، راه دنیا باز می‌شود، حد ادراکش در خور و خواب و شهوترانی و جاه و جلال خلاصه می‌شود...

گردابیست که هرکه در آن فرو رفت، بیرون آمدنش بسی مشکل است (ظلمات بعضها فوق بعض) و آتشی است که مرتبا رو به زیادتی است (هل من مزید).

با این که می‌بیند مردنی است، باز حرص عجیبی او را رها نمی‌کند، دنبال زیادتی مال و جاه می‌باشد...

اما اگر به برکت قرآن بیماری غفلت علاج شد (دیو چو بیرون رود فرشته درآید) - آن چه اهل دنیا به آن راغبند، اهل آخرت نسبت به سرای باقی چنین اند. - گوشش برای شنیدن اخبار قرآن از قیامت باز است و دلش برای باور داشتن آن آماده است.