آدم های صبور یه خصوصیت عجیب دارن ...
بی نهایت لبخند میزنن !
این لبخند شاید تو نگاه اول
حس گذشت بده
اینکه «هر زخمی زدی ، هر چیزی که گفتی فدای سرت ، من فراموش میکنم »
ولی آدم های صبور هیچوقت هیچ چیزی رو فراموش نمی کنن ، زخمارو می شمارن ، حرفارو مرور می کنن و همچنان لبخند میزنن ...
یه روز که صبوری دیگه جواب نداد ، با همون لبخند تو یه چشم بهم زدن برای همیشه فراموشت می کنن ...!
انگار که هیچوقت تو زندگیشون نبودی
آدم های صبور تا یه جایی میگن فدای سرت ...!