حماسه نه دی
به آتیش خیابونی که نزدیک شدیم، چادرم رو روی شونه هام انداختم. چند نفر چوب بدست راه رو بسته بودن. یکیشون اومد سمت دامادم که رانندگی میکرد. گفتم پنجره رو بکشه پایین و به انگلیسی گفتم: اینجا چه خبره؟ با لهجه بی نقص آمریکایی جواب داد: داریم یه انقلاب دیگه راه میندازیم! گفتم: خب ربطش به ما چیه؟ به فارسی به همدستهاش گفت: بگزارین برن خارجین!
قبلش از پرس تی وی به خونه زنگ زده بودم که بگم دیر میکنم چون معلوم نبود سرویس ها کی برسن. دامادم گفت میاد دنبالم. گفتم نیاد. نگرانش بودم. اون روزها پیش میومد که ریش داشتن یا چادری بودن برای محکوم شدن به مرگ و تجاوز کافی باشه. ولی دامادم اومد.
فقط چند ماه قبلش، شبها با پسر ۱۵ ساله ام به خیابون ها میرفتیم تا شور و شوق مردم رو برای حمایت از کاندیداهای مورد علاقه و شوخی و تیکه به طرفداران رقیبشون تماشا کنیم. برای ما که چنین شور و شوق انتخاباتی رو تو آمریکا ندیده بودیم خیلی جالب بود. اون سال، سی سال بعد از انقلاب، حدود ۸۵ درصد ملت رای دادن.
روز بعد از اعلام نتایج اما شهر زیر و رو شده بود. تخریبی رو که تو خیابون دیدم باور نمیکردم! البته که از پیش زمزمه هایی شروع شده بود. مثلا گفته بودن مردم خودکار خودشون رو بیارن چون جوهر خودکارهای محل انتخابات قرار محو بشه و کلی حرفهای دیگه.
ولی قدرت واقعی این شایعه ها و انواع پروپاگاند رسانه های غربی رو طی چند ماه بعدش دیدیم. یادمه روزی رو که بی بی سی داشت گزارش میداد که تو میدان امام جوی خوی راه افتاده و سریع گزارشگر رو فرستادیم تو محل تا واقعیت رو زنده پخش کنه.
صدای رسانه کوچک ما ولی به جایی نمیرسید. روز نه دی، این صدای بلند ملت ایران بود که پروپاگاند اونها رو خفه کرد. ملتی که حمله و توهین به ارزش هاشون رو تحمل نکردن و دشمن رو ناامید کردن. دشمنی که گفته بود برای اولین بار بعد از انقلاب به "تغییر رژیم" امیدواره...
رسانه، به معنای معمولش، بشدت در تغییر اذهان عمومی موثره. اگه نبود، در کشورهایی مثل آمریکا میلیاردها دلار صرفش نمیشد و از بودجه نظامی هم سهمی نداشت. ولی اون رسانه همه چیز نیست. مردمی که خودشون رو میشناسن و باور های قوی دارن میتونن توی دهن رسانه های میلیاردی دنیا بزنن. نگرانی بزرگتر اینه که بعضی سیاست های غربی تو همه چیز از اقتصاد گرفته تا فرهنگ، از حصر در اومدن و از در و دیوار مملکت بالا میرن تا نه برای مردم هویتی بمونه و نه چیزی برای از دست دادن.
ملت شریف ایران، خالق نه دی ها بوده و خواهد بود ان شالله... دست کم تا زمانی که صدای اعمال ما بلندتر از رسانه های دشمنان ایران باشه #حماسه_نه_دی
قبلش از پرس تی وی به خونه زنگ زده بودم که بگم دیر میکنم چون معلوم نبود سرویس ها کی برسن. دامادم گفت میاد دنبالم. گفتم نیاد. نگرانش بودم. اون روزها پیش میومد که ریش داشتن یا چادری بودن برای محکوم شدن به مرگ و تجاوز کافی باشه. ولی دامادم اومد.
فقط چند ماه قبلش، شبها با پسر ۱۵ ساله ام به خیابون ها میرفتیم تا شور و شوق مردم رو برای حمایت از کاندیداهای مورد علاقه و شوخی و تیکه به طرفداران رقیبشون تماشا کنیم. برای ما که چنین شور و شوق انتخاباتی رو تو آمریکا ندیده بودیم خیلی جالب بود. اون سال، سی سال بعد از انقلاب، حدود ۸۵ درصد ملت رای دادن.
روز بعد از اعلام نتایج اما شهر زیر و رو شده بود. تخریبی رو که تو خیابون دیدم باور نمیکردم! البته که از پیش زمزمه هایی شروع شده بود. مثلا گفته بودن مردم خودکار خودشون رو بیارن چون جوهر خودکارهای محل انتخابات قرار محو بشه و کلی حرفهای دیگه.
ولی قدرت واقعی این شایعه ها و انواع پروپاگاند رسانه های غربی رو طی چند ماه بعدش دیدیم. یادمه روزی رو که بی بی سی داشت گزارش میداد که تو میدان امام جوی خوی راه افتاده و سریع گزارشگر رو فرستادیم تو محل تا واقعیت رو زنده پخش کنه.
صدای رسانه کوچک ما ولی به جایی نمیرسید. روز نه دی، این صدای بلند ملت ایران بود که پروپاگاند اونها رو خفه کرد. ملتی که حمله و توهین به ارزش هاشون رو تحمل نکردن و دشمن رو ناامید کردن. دشمنی که گفته بود برای اولین بار بعد از انقلاب به "تغییر رژیم" امیدواره...
رسانه، به معنای معمولش، بشدت در تغییر اذهان عمومی موثره. اگه نبود، در کشورهایی مثل آمریکا میلیاردها دلار صرفش نمیشد و از بودجه نظامی هم سهمی نداشت. ولی اون رسانه همه چیز نیست. مردمی که خودشون رو میشناسن و باور های قوی دارن میتونن توی دهن رسانه های میلیاردی دنیا بزنن. نگرانی بزرگتر اینه که بعضی سیاست های غربی تو همه چیز از اقتصاد گرفته تا فرهنگ، از حصر در اومدن و از در و دیوار مملکت بالا میرن تا نه برای مردم هویتی بمونه و نه چیزی برای از دست دادن.
ملت شریف ایران، خالق نه دی ها بوده و خواهد بود ان شالله... دست کم تا زمانی که صدای اعمال ما بلندتر از رسانه های دشمنان ایران باشه #حماسه_نه_دی
۱۳.۵k
۰۹ دی ۱۴۰۳
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.