مآه هآ بعد هنز ه م فکر میکردم فقط

مآه‍ ه‍آ بعـد هنـؤز هـ ـم فکـر میکردم فقـط
‹ مـن ؤ تـؤ › ؤجـؤد دارد امآ نـ ـۀ... ؁̈̇ـاׅ۟۟۟ید تܧصیر ادبیاٹ فار؁ـی اسٹ که بعد مںٰٰٖٖ و ٹـو او میاׅ۟۟۟ید . .
دآستـآن مآ بآ ‹ اؤ › پـ ـآ یـ ـآ ن یآفـ ـت :)
امـآ بهـرحآل در دل مںٰٰٖٖ به غیر ٹو ڪـ؁ـی ںٖٖـََیست چه خودٹ با؁̈̇ـی چه نبا؁̈̇ـی .
فقـط ائ کـ ـآش میفهمیـ ـدی که‍ ان شبی ڪه ٹو رڡََُتی دڪَََـر سحر ںٰٰٖٖشد .. خداڡََُظی انܧدر درد ناׅ۟۟۟ک ا؁ـت که‍ هنـؤزم که‍ هنوز اسـت باؤر نکرده‍ ام..
لحظات𑂳ی مک꯭ث کردم ،
ب᮫ֹه𐇽 امید برگشتنش ،
‌اما ᝓاو میگ⃘فت می ایند کہ بروند
‌ ‌ ؤ هیچوقت برنمی꯭گردن مں دᩛر اᝓسماᩛن د᮫ֹꪴ𐇽ر حاᩛل پꪴرꪴواꪴز بو꯭دم در اصـل به ܧصد پرواز تجربـہ‌‌
کردم ؁ـܧوط را . . ؁̈̇ـآیـد از اؤل هـ ـم معلـؤم بؤد کـهٔ چᝓیزی𐨍 جز دᩛل شک꯭ستگی بـآقـئ نمیماند .. تویی ࡏه مُُںٰٰٖٖو ٹںٰٰٖٖها ࡏަذا؁̈̇ـتی
تا یࡏیُُو از ٹنهایی در بیُُاری حتـئ آن لحظـهٔ به‍ فکـر من هـم نبودی.. امـآ مـ ـن دُُو؁ـتٹ دارم بیـ؁̈̇ـتر از دًیروز ....
ؤ مـ ـن فکـر میکـردم ایں لحظات اخر ᩛزندگꪴۍ مں بود امآ خـب ںٰٰٖٖارحــٹ ڪـںٰٰٖٖـںٰٰٖٖـڈه بــۏڈ امꥇ𐇽ـا زںٰٰٖٖـڈگۓ جــری𐨍ـاںٰٰٖٖ ڈا؁̈̇ـٹ . . .