مرا قلبی ده که سراسر آن را وجودت فراگرفته باشد

مرا قلبی ده که سراسر آن را وجودت فراگرفته باشد
چنان خون در رگم جاری باش که مکانی برای نا امیدی نماند
تو برایم امید محضی
هر نفسی که میکشم و در انتظار نفس بعدی میمانم
یعنی به تو امید دارم
من همان کودک دیروزم که آرزو داشت یار تو باشد
حالا اما قد کشیده و نه تنها بال نشده؛ که وبالت گشته م

دلم را …
جانم را …

#علیرضاقربانی

#بی_تو
دیدگاه ها (۰)

کوه غرورم....به وسعت خورشید و ماه، به بلندای کوه، به سبزی بر...

شاعر محمد اباذریوداعدوباره فصل رفتن است،و من دوباره می روم،و...

بی قرار توام و در دل تنگم گله هاستآه بی تاب شدن، عادت کم حوص...

می آویزم خودم رابه چوب رختی احساستشاید هوس کردییک روزمرابه ت...

در حال بارگزاری

خطا در دریافت مطلب های مرتبط