درود

درود
چو ایران نباشد تن من مباد
از دردهای روزمره ی هموطن بنویسم یا رنج های روان آزار وطن !؟
به کدامین گناه ناکرده اینهمه بیداد و آه و حسرت و افغان ؟
امان از کویر لوت برهوت و دشت های لب تشنه
امان از جگر گل زده ی دنا در حسرت نمی باران و ریزه ای برف
امان از دماوند پا تا سر غرق در غبار
امان از گیسوی سفید مادران و دستان خالی پدران رنجدیده
ولی به قول شاعر : خرابی چون که از حد بگذرد آباد میگردد
آری ما زنده به امیدیم
چرا که ایران همان دیاریست که از تاراج تاتار و عرب و اسکندر و…ققنوس وار سربرآورد و ویرانه هایش آباد گشت
سرزمین آریوبرزن و گردآفرید و یوتاب و رستم فرخزاد و کاوه و بابک و مازیاران ، بی گمان باز از هفت خان مصیبت ها بسلامت خواهد گذشت و آبادی به آبادی آبادان می‌شود .
خوشا باد نوشین ایرانزمین🇮🇷