عاشقانه ای برای استاد هوشنگ کاشیلو

من از صحرای جنون
به ساحل عشقت رسیدم
تابه دریایی به نامِ(تو) بپیوندم
غرق میشوم در تو ای دریای من
بی آنکه خود بخواهم
هردم در اندیشه ی منی
غرق میشوم در خیالت ای دریادِ من!
جایی از دنیا را میشناسم
که بهترين جا برای آرام گرفتن است
آن هم گوشه ی آغوش توست
میمانم دراین اندک بهشت
آن قدر تا بمیرم..
می آیی برویم آنجایی که غم نباشد؟
جایی که مستی وُ خوشی کم نباشد؟
سرها خم نباشد،
باران سیر ببارد
پاییزِ غم انگیز وُ نَم نباشد
بیا برویم
اینجا دم از تنهایی زنند
جایی را بلدم
که حسِ دلتنگی هردم نباشد

دردت به جانِ هرچه اشک
دلبرِ دلشادِ من!
می خواهم زندانی ات باشم
پرنده ی آزادِ من
غرق میشوم در زیبایی ات
ماهِ نو! زیبای ِ من!
من در اوجِ سکوت
در اوجِ تاریکی به تو رسیدم
ای روشن! ای رها!
ای دادِ من!
...
بی آنکه بخواهم
شکارِ دلت شده ام
صیادِ من!
غرق میشوم
در جنگل ِ انبوهِ چشمانت
پریزادِ من!

..درخلوتم جز صدای(آه) صدایی نمی آید
دوستت دارم
دوستت دارم
ای تو، همه فریادِ من.
شعر و آوا از مرجان فرخ وند
در وصف از استاد هوشنگ کاشیلو
#هوشنگ_کاشیلو
#مرجان_فرخ_وند
#محمد_خوش_بین
#دکلمه
#گویندگی
#عاشقانه
#صیاذ
#جنگل
#جنون
#شکار
#زندان