دکلمه

ماها عجیب غریبیم!ما آدمها رو میگم!
با یه “توجه” انگار دنیامون رنگی تر میشه،
خنده هامون “از ته‌دل “تر میشه،
غم هامون کم رنگ تر میشه
لبخندامون پر رنگ تر میشه…
حتی اون آفتاب لم داده پشت پنجره واسمون جذاب تر میشه!
اما
با یه بی توجهی…به هم میریزیم و
دنیامون تیره و‌ تار میشه
همه چی بنظرمون بی معنی میاد
روزهامون کسل کننده میشه
هدفهامون برامون مسخرس و هی میگیم خب تهش که چی؟؟؟
بگم تهش که چی؟!
تهش اینه که در هر دو‌حالت ما بدهکار خودمونیم! بدهکار دنیایی که همیشه برای رنگی تر کردنش،منتظر بقیه ایم! بدهکار دنیایی که روزهاشو بسته به حال آدمهای دیگه جز خودمون میسازیم! بدهکار زندگی ای که بهمون هدیه داده شده و ما با بی رحمی تمام داریم ندیدش میگیریم تا وقتی که یه گوشه چشمی از یه کسی که قد یه دنیا بزرگش کردیم ببینیم…!اگر دیر بجنبیم،وقتمون تموم میشه و‌ ما میمونیم و خودمون که تا به همیشه بدهکارش موندیم و حسرت زندگی نکردن!