شراب تو بودی، شبِ شرابی اگر بود. شراب تو بودی اگر مستی بو

شراب تو بودی، شبِ شرابی اگر بود. شراب تو بودی اگر مستی بود. شراب تو بودی، هرثانیه ای که به سمت من می آمدی با دستهای گشوده و آغوش میخواستی. فتحم میکردی به لبخندی، و من سرخوش ترین تمدن فتح شده دنیا بودم، به دستهای بودن تو، سردار باشکوه. شراب لب سرخ تو بود در هر بوسه پر از تمنا و دستهای من که گره می شد دور کمرت و تو را سفت می چسباندم به خودم، که شراب تن تو بود، تن تکیده و امن تو. شراب تو بودی. تو، وقتی می خندیدی و آرام با انگشتان باریک بلندت؛ شلال گیسوانت را می بردی پشت گوش چپت زندانی می کردی که نریزند روی صورتت، که می دانستی من اگر نبینم پوست صورتت را دیوانه می شوم و آن وقت به قول تو حالا بیا و درستش کن. شراب تو بودی، وقتی می خندیدی آن قدر که نفست به شماره می افتاد و لابلای خنده هایت اسم کوچک مرا صدا می زدی، و یک میم لعنتی میگذاشتی آخرش که مست شوم و چشمانم تار شود و فکر کنم مقیم بهشتم برای همیشه، و هربار هیچ ندانم که آخرین بارهاست که داری میخندی از ته دل به شیطنتهای مردی که از همه دنیا تو را می خواست و تو را داشت. شراب تو بودی، وقتی بعد از بوسه به سمت آن ساختمان آجری خوشبخت می رفتی و در راه برمیگشتی و نگاهم می کردی و لبخند می زدی. شراب تو بودی، وقتی حرف می زدیم و برایم کتاب می خواندی، با آن صدای لعنتی لبریز از آواز پرنده. با آن گلو، با آن حنجره متبرک؛ با آن خش ته هر حرف. شراب تو بودی، بی نیازی به تنانگی و بی هراسی از باران.
شراب تو بودی، میخانه تو بودی، و تو رفته ای. تو رفته ای و ویران شود این شهر که میخانه ندارد، و ویران شود این مرد که خم های شراب را شکست به بدمستی. یک لب بخند که خمار صد شبه دارم، و باخبرم که شرابخانه کجاست.....
می بینی؟ چند قرن گذشته، و من هنوز غرق توام، کهنه شراب دور نشسته. مردی که بال تو می شد، ایستاده اینجا، در سکوت. بید خشکی شده، و روی تنش سی و نه سانتیمتر برف نشسته....