آدمای سمی همیشه داستان رو از جایی تعریف میکنن که تو دیگه

آدمای سمی همیشه داستان رو از جایی تعریف می‌کنن که تو دیگه نتونستی تحمل کنی و واکنش نشون دادی؛ اما هیچ‌وقت نمی‌گن خودشون چطوری تورو از نظر روحی و احساسی نابود کردن. اونا قصه رو طوری می‌گن که انگار همه چیز تقصیر تو بوده، اما پشت این سقوط احساسی تو مدت ها بی انصافی و زخم هایی هست که فقط تو می‌دونی چقدر عمیق بوده.

‏من به تک تک رفتارا فکر می‌کنم، به جزئی‌ترین نگاه‌ها، به لحن‌ها و حرف‌ها فکر می‌کنم. به احساسات پشت کلمات فکر می‌کنم، به خصوصیات آدما فکر می‌کنم، من حواسم به همه چیز هست و دقیقا غم انگیزترین قسمت زندگیم همین‌جاست؛ من خیلی فکر می‌کنم.