رنج همیشه هست اما ما یاد گرفتهایم که گاهی نادیدهاش بگ

رنج، همیشه هست. اما ما یاد گرفته‌ایم که گاهی نادیده‌اش بگیریم. روزهایی هست که می‌خندیم، اما در همان لحظه، یک جای دل، یک گوشه‌ی ذهن، زخمی هست که آرام می‌سوزد، خاطره‌ای هست که هنوز نیش می‌زند. ما اما تصمیم می‌گیریم که آن را پس بزنیم، تا غرق نشویم در تاریکی.

این یعنی زندگی—که رنج را بشناسیم، اما اجازه ندهیم تمام وجودمان را تسخیر کند. که بپذیریم زخم‌ها همیشه هستند، اما قرار نیست همیشگی باشند. و در نهایت، ما همان آدم‌هایی هستیم که در دل درد، شادی را پیدا می‌کنند و در دل شب، هنوز به طلوع ایمان دارند.