پایان سال ۱۴۰۲

پایان سال ۱۴۰۲

مردم ایران با چشمانی مملو از حسرت به پیشواز دوباره ی سال میروند

تمام سال مشغول به آزار دادن رنج کشیدن ضربه زدن ، دروغ گفتن و فریب یکدیگر بودند اما یکباره در ساعتی مشخص خنجر هایشان را غلاف میکنند و هم را در آغوش میکشند تکرار دوباره این روزگار خود ساخته و ناپسند را تبریک میگویند

تلویزیون اراجیف بیشتری به خورد مردم میدهد تا حواسمان از اینکه چه گذشت پرت شود یادمان برود هیچ چیز مثل گذشته نیست انگار یک شهر شادی و حاله خوب را به خود تلقین میکند در حقیقت هیچ شور و شوقی برای جشن های باستانی نمانده

از دست رفتگان شرافت همراه خود داشتند باز ماندگان هم تا می آمدند خود را با زرق و برق دیدوبازدید و نسیم بهاری سرگرم کنند سنگینی قفسه سینه هایشان در رخت خواب یاد آور روزهای تلخ و دور از عدالت میشد

بر من ببخشید، شاید این حرفها خوشایند نباشد و کام شما را تلخ کند
اما سیاهی هم یک رنگ است و نمیشود آن را در نظر نداشت .

با آرزوی سلامتی و حاله بهتر برای تمام مردم ایران.