.

.
.
لَمْ یَبْقَ لی مالٌ یُباعُ بِدِرْهَمٌ
یَکْفیکَ مَنْظَرُ حالَتِ عَنْ مُخْبَری
اِلاّ بَقایا ماءَ وَجْهٍ صُنْتُهُ اَلاّ یُبَاعَ
‌ وَقَدْ وَجَدْتُکَ مُشْتَری
عاجَلْتَنا فَاَتاکَ‌ وَابلُ بِرّنا طَلاًّ‌
و ان اخرتنا لَمْ تُمْطَرِ
فَخُذِ‌ الْقَلیلَ وَکُنْ کَاَنّکَ لمْ تَبِعْ
ما صُنْتَهُ وَ کَاَنَّنالَمْ نَشْتَرِ

روزی سائلی خدمت آن بزرگوار آمد و اظهار فقر کرد و برای آن حضرت دو بیت شعر خواند که مضمون آن چنین است: «چیزی ندارم که بفروشم و حوایج خود را رفع کنم، و حال برگرفته‌ام گواه است و فقط آبرویم مانده، که می‌خواستم فروخته نشود؛ ولی امروز تو را خریدار یافتم، آبرویم را بخر و مرا از فقر نجات ده!» حضرت به آن کسی که تهیۀ مخارج در دستش بود، فرمود: «هر چه داری به این مرد بده که من از او خجالت می‌کشم!» دوازده هزار درهم موجودی را به او داد، چنانکه برای مخارج آن روز چیزی نماند، و جواب دو شعر را نیز چنین داد: «تو از ما با عجله چیزی خواستی، آنچه بود دادیم و بسیار کم بود. بگیر و آنچه داشتی آبرو ـ حفظ کن و گویا که ما را ندیده‌ای و به ما چیزی نفروخته‌ای
.
.
#امام_حسن_علیه_السلام
#استاد_مسعود_عالی
#استاد_عالی